Rozwój to pojęcie ogólne odnoszące się do wielu dziedzin naukowych, a
jako pierwszy użył go już w IV w. p.n.e. Arystoteles. W filozofii współczesnej
rozwój rozumiany jest jako „wszelki długotrwały proces kierunkowych zmian, w
którym można wyróżnić prawidłowo po sobie następujące etapy przemian (fazy
rozwojowe) danego obiektu (układu), wykazujące obiektywnie stwierdzalne
różnicowanie się tego obiektu (układu) pod określonym względem”[1].
Maria Tyszkowa pojmuje rozwój jako ciąg zmian, przemian, o danym kierunku (pozytywnym
lub negatywnym), nietożsamych z
postępem, czyli zmianami prowadzącymi od stanów prostych do bardziej złożonych,
wyższych[2].
Rozwój może być również rozpatrywany ze względu na warunki charakteryzujące
się: długotrwałością, ciągiem zmian o charakterze jednokierunkowym
(otwartym), wewnętrzną strukturą, nieodwracalnością i spontanicznością. Może być
rozumiany także jako przyrost ilościowy (czyli przyrost pewnych własności,
których dawniej nie było, albo było ich mało; związany z nabywaniem nowych
wiadomości, doświadczeń, umiejętności), osiąganie standardów (osiągnięcie
określonych standardów jest rozwojem, a nie osiąganie ich, oznacza jego brak);
ukierunkowane zmiany rozwojowe (przejście od stanów niższych do wyższych)[3]. Wincenty
Okoń rozumie rozwój jako „proces polegający na dokonywaniu się w danym
przedmiocie zmian jakościowych i ilościowych. Zgodnie z założeniem materializmu
dialektycznego rozwój jest procesem przemian następujących jako wynik ścierania
się przeciwstawnych sił, przy czym stopniowo narastające zmiany ilościowe przechodzą
w zmiany jakościowe”[4].
Rozwój dokonuje się w różnych obszarach, czy też
poziomach (behawioralnym, poznawczym, osobowościowym, społecznym), które
przenikają się wzajemnie i są od siebie zależne. Na ich ostateczny obraz wpływają
informacje z zewnątrz (naciski społeczne), a także wewnętrzne informacje
(naciski biologiczne). Dopiero wzięcie pod uwagę wszystkich tych czynników
umożliwia spojrzenie we właściwy sposób na zagadnienie rozwoju.
[1] B. Suchodolski (red),
Wielka Encyklopedia Powszechna, 1967, t.10, s.148,
[2] M. Tyszkowa, M.
Przetacznik-Gierowska, Psychologia rozwoju człowieka, Warszawa 1996, s.46,
[3] A. Brzezińska, Społeczna
psychologia rozwoju, Warszawa 2004, s. 42-44
[4] W. Okoń, Słownik
pedagogiczny, Warszawa 1975, s. 251
W szczególności jeśli chodzi o dzieci to przy nich rozwój jest niezwykle ważny. Mi podoba się to co napisano na stronie https://whisbear.com/pl/blog/asymetria-ulozeniowa-jak-wspierac-rozwoj-obu-stron-ciala-dziecka/ czyli jak poprzez asymetrię ułożeniową można wspierać rozwój dziecka.
OdpowiedzUsuń